Malawi the warm heart of Africa

Mijn eerste weblog vanuit Malawi! En oh oh oh, wat heb ik toch alweer veel meegemaakt in één week. Het was een barre tocht hiernaar toe, maar ik ben heel aangekomen. Ik moest op 9 maart om 15:00u ’s middags eerst een uurtje naar Nairobi vliegen om een overstap te maken en vervolgens nog twee uurtjes naar Lilongwe in Malawi vliegen. Ik vond het nogal spannend om naar Malawi te vliegen. Ten eerste omdat ik niet eens wist hoe ik moest inchecken en hoe alles op een vliegveld werkt en ten tweede omdat in diezelfde week in Kenia de verkiezingen waren en ik maakte me er druk over dat er vanwege die verkiezingen allerlei enge dingen zouden gebeuren op het vliegveld (lees: bomexplosies, terroristische aanslagen, losgeslagen olifanten).
Ik moest dan ook zes uur lang op het vliegveld doorbrengen, terwijl de tijd dat ik daadwerkelijk door de lucht vloog slechts 3 uur bedroeg. Uiteindelijk viel het inchecken en de olifanten mee en ben ik er vanaf gekomen met een pinstoring op het vliegveld.

Daarna komen er een paar hele saaie momenten, zoals hoe ik aankwam op het vliegveld en kennismaakte met de eerste blankies en hoe lekker ik wel niet sliep met een kussen zo hard als een baksteen of hoe Anne een spin had gevonden met slagtanden. Ik wil gelijk beginnen met de eerste dagen van het project. Ik vond het spannend wat mij te wachten stond, want op dat project zal je nog twee maanden moeten verblijven! Aangekomen bij het huisje zijn er al gelijk vier of vijf lokale vrijwilligers die zich aan je voorstellen. Oh my, wat een namen. Mensen hebben wel bijzondere namen hier zoals: Gift, Darlington of Shaggy. Wel makkelijk te onthouden! Ze noemen de lokale vrijwilligers hier vaak de members van het project.

Er zijn bij mijn project LIYO bijna zo’n vijftien members. Echt super veel vergeleken met mijn vorige project, daar zaten er ‘maar’ zes. En daarnaast zijn bijna alle members hier mannelijk! We hebben ook twee zogenaamde huispapa’s. Zij maken drie maaltijden per dag voor je klaar en doen zelfs de afwas! Daarnaast heb ik hier wél elektriciteit en drinkwater. LUXE! En ik maar denken dat Malawi nog armoediger zou zijn dan Uganda :p.

Helaas geldt hier ook weer een ernstig kakkerlakkenprobleem. Wanneer het donker wordt (al rond 18:30u), beginnen de kakkerlakken omhoog te kruipen via het gat in latrine. Dan krioelt het er weer van de kakkerlakken. Ik dacht toch echt dat ik over die angst heen was om tussen de kakkerlakken te piesen. Nu sta ik iedere avond alsnog een halfuur gillend voor het gat, om vervolgens toch te besluiten mijn behoefte ergens in de bosjes te doen.

Deze week hebben we vooral veel projectjes bekeken en niet bijzonder veel zelf gedaan. We zijn bijvoorbeeld langs de Elephant school geweest, een peuterschooltje. Daar hebben Gita en ik een beetje zitten kijken en buiten gespeeld met de kindertjes. Het valt ons heel erg op dat ze op die school echt hele domme liedjes en zinnetjes aan die kinderen leren. Bijvoorbeeld dat de leraren ze dingen leren opdreunen als: ‘This is my eyes, this is my ears etc.’ Dat is natuurlijk grammaticaal helemaal niet goed! Of de leraar zingt een raar liedje over dat een moeder naar Londen gaat en er een kindje gaat ophalen en dan zingen de kindjes er tussendoor: ‘Baby!’. Dan vraag je je toch af wat ze daar precies van moeten leren. Maar die kindjes die daar zitten zijn wel te schattig voor woorden, dus ik vermaak me prima.

We hebben ook geholpen een dag te repareren. Toen ik samen met Anne en een member, Mika, een boom ging omhakken, kwam ik twee mini-geitjes tegen. Té schattig. Ik neem later sowieso vijf geiten in mijn tuin. En dit verhaal gaat echt drie keer nergens over.

Ik vertel maar gauw verder over afgelopen weekend, voordat ik verder wegkwijn bij de gedachte aan baby-geitjes. Dit weekend ben ik zaterdag naar een markt geweest. Het zou echt helemaal the bomb zijn, maar dat was het niet. Wel heb ik een nieuwe ‘lappa’ gekocht. Als vrouw moet je hier rondlopen in een lange lap die je als rok ombindt. Ziet er wel heel leuk uit alleen je kan alleen nog maar waggelen als een eend.

Vandaag zijn we naar de kerk geweest! Ja echt waar, geloof het of niet, ik ben naar de kerk geweest. Hoewel, het was meer een soort houten tent bij elkaar gehouden door wat plastic zeilen. En dát was me een bijzondere ervaring. Ik ben één keertje in Nederland in de kerk geweest, maar daar weet ik nauwelijks nog iets van, dus ik was heel benieuwd wat ik kon verwachten. Toen we binnenkwamen, gingen we vrij achterin zitten en zaten we nog te grappen dat als we het saai vonden, we nog ongezien weg konden glippen.

Maar na drie seconden werden we al naar voren gesleept en werden we op de voorste rij geplant. In Nederland gaat het er in de meeste kerken volgens mij vrij rustig aan toe. Hier schreeuwen ze de oren van je kop als ze een preek houden. Het leek ook bijna een soort toneelstuk dat ze opvoerden. Gelukkig werd alles nog wel vertaald in het Engels, anders zouden we ons rot hebben verveeld. Oh wacht, dat deden we ook. Aan het begin was het nog leuk, toen ze gingen zingen en dansen maar daarna… Echt alles werd dertig keer herhaald en ze zaten maar te gillen over wat de bijbel wel allemaal niet te zeggen had. Op een gegeven moment vertelde de priester dat hij een tripje naar Zuid-Afrika ging maken om een kerk te bezoeken en vroeg hij de mensen of ze hem geld wilden doneren. Vervolgens gingen mensen bieden hoeveel ze hem wilden geven en ze telden alle bedragen bij elkaar op. Uiteindelijk had die priester het voor elkaar gekregen zo’n 90.000 kwacha (180 euro) bij elkaar te krijgen. Wat. Ik word priester denk ik. Na een tijdje mochten twee van ons, als blanken, ook naar voren komen om even wat te zeggen. Erg ongemakkelijk.

Op een gegeven moment voelde Lisanne zich niet zo lekker en ze snelde naar buiten. Ik liep achter haar aan om te kijken hoe het met haar ging. We gingen even rustig zitten in het gras om bij te komen. Dan komt er een man naar ons toe om te vragen wat er met haar aan de hand is. ‘I have stomach pain’, zegt ze tegen die man. Vervolgens vraagt hij aan haar om haar hand op haar hart te leggen en haar ogen te sluiten. Vervolgens begint hij iets te schreeuwen van: ‘Get out stomach pain, GET OUT! Devil, you have to leave her body now!’. Terwijl hij dat zegt schudt ie haar hoofd heen en weer. Nadat hij hiermee klaar is, mompelen we een bedankje en proberen we te bevatten wat er zojuist gebeurde. We gaan gauw weer naar binnen en zitten nog een tijdje tot de kerkdienst is afgelopen.

Na de dienst willen we eigenlijk zo snel mogelijk de kerk uit, maar toen begon het plotseling heel hard te regenen. Misschien toch God die ons iets duidelijk wilde maken… We besluiten op een gegeven moment toch maar door de regen te banjeren en besluiten bij een of ander vaag tentje pizza te eten. Daarna wilden we terug naar het backpackershostel Packachere, maar toen zijn we totaaaal de weg kwijt geraakt. We hebben minsten een uur rondgelopen en aan tien mensen de weg gevraagd en ze stuurden ons allemaal de verkeerde kant op. Toch hadden we het zelf moeten weten, maar met vijf vrouwen de weg vinden is toch niet zo makkelijk. Wel hebben we weer een prachtig stukje natuur kunnen zien en dat was wel heel erg leuk.
Het was een heel avontuur deze zondag, maar ik weet in ieder geval zeker dat ik nooit meer hier naar de kerk ga! Ik ben benieuwd wat de komende week mij brengen zal. Ik ben deze zondag naar de kerk geweest én ik bid drie keer per dag. God zal nu toch iets leuks voor mij in petto moeten hebben!

Kusjes Nina Lake Malawi

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *