Ik ben slecht in titels bedenken

Hello, my dear blog readers! Ik verveel mij. Daarnaast heb ik ook geen internet op dit moment. Aangezien het ook weer hoog tijd werd een nieuw blog te posten, voel ik mij zeer gedwongen weer eens te schrijven. Nu moeten jullie het niet zien alsof ik mezelf dwing tot stomme dingen doen, slechts omdat jullie weer zitten te smachten naar een nieuw verhaal. Ik doe dit echt volledig uit vrije wil. Vol-le-dig. Dus hier komt ‘ie hoor. Zitten jullie er weer helemaal klaar voor om een geweldig meemaaksel van Nina Leek te lezen? Want het wordt weer een tof verhaal hoor! (Bluf, bluf, ik ben op dit moment heel hard aan het nadenken hoe ik nu weer iets leuks kan verzinnen).

Afgelopen week hebben we het bij Chedra lekker rustig aan gedaan. Maar we zijn daarentegen zeker niet onproductief geweest! We hebben ondanks de relaxte sfeer van alles en nog wat gedaan. Aan het begin van de maand maken we een planning, maar de lokale vrijwilligers hadden ons hierbij ook heel stevig op het hart gedrukt dat we flexibel moesten zijn. En inderdaad, zouden we eigenlijk een wasrek gaan bouwen, blijkt het dat we toch opeens een les moeten gaan geven. Ik dacht van mezelf dat ik dat continue aanpassen lastig zou vinden, maar dat kwaaltje is hier in Uganda totaal verholpen. Gaan we vandaag 500 kuikens vaccineren? Okeeuuuuu. Moeten we 3 uur wachten tot de taxi komt? Okeeeeuuuu. Ik vind het tegenwoordig allemaal best.

We hebben inderdaad afgelopen week meer dan 500 kuikentjes gevaccineerd en geteld. Dan moesten we een druppeltje antibiotica in hun oogje druppelen. Daarnaast hebben we ook bordjes met teksten gemaakt voor de school waar we vaak zijn. Teksten als: ‘Aids kills’ en ‘Say no to sex’. Ik ben het er natuurlijk totaal mee eens dat je dit soort bordjes rondom een basisschool plant.

We zijn ook de ‘community’ ingegaan. Je komt dan langs een paar huisjes en moet vervolgens een barre lange tocht door de jungle maken terwijl je wild met een kapmes om je heen slaat om de tijgers van je af te houden om vervolgens bij een vervallen kleien huisje aan te komen. Hier ga je kijken wat deze mensen nodig hebben. Een paar voorwaarden voor een compleet huis zijn: een stove (een soort fornuis van klei), een afwasrek, een afvalgat, een washokje etc. De dagen hierna zou het dan de bedoeling zijn dat je deze dingen daadwerkelijk voor hen gaat bouwen. Dit is nog niet helemaal gebeurd. Wel hebben we zo’n 3000 pinda’s gedopt die we vervolgens zelf mee mochten nemen… Nu doe ik natuurlijk net alsof dit bezoek niemand iets heeft opgeleverd, behalve een paar pinda’s, maar dat is absoluut onwaar!

Toen wij namelijk richting een huis liepen kwamen we twee kleine jongetjes bij een watertank tegen. Deze twee waren ongeveer 3 en 5 jaar oud. En je zult het misschien niet geloven (misschien ook wel), maar deze jongetjes waren water aan het halen voor het hele ‘gezin’! En dan zijn er in Nederland soms kinderen van 6 die nog in een buggy zitten! Het woord gezin staat tussen haakjes want hun moeder heeft hen verlaten en de vader wil geen geld aan ze besteden om ze bijvoorbeeld naar school te laten gaan. Nu is het hun oma die voor ze zorgt. Deze vrouw heeft erg haar best gedaan ze naar school te kunnen laten gaan, maar op een gegeven moment was simpelweg haar geld op. Je kon ook wel duidelijk zien dat ze erg arm waren.

De kleren van de twee jochies was amper nog kleding te noemen. Het waren vieze flarden die om hun lichaampjes heen hingen. Daarnaast hadden ze van die verschrikkelijk dikke buikjes. Dit wees blijkbaar naast ondervoeding er ook op dat ze waarschijnlijk heel erg wormen hebben. Nu zijn wij met z’n allen naar de markt geweest en hebben we kleding voor ze gekocht! Daarnaast heeft Rianne ook de juiste medicijnen voor ze gekocht. Je had die gezichtjes moeten zien toen ze de kleding aantrokken! Ze waren zo blij. Het voelde echt zo goed om dit te doen. Rianne en Merel hebben van hun donatiegeld nog meer kleding gekocht om meer kinderen te helpen!

:)

Dit weekend heb ik heerlijk gerelaxed aan Lake Nabugabu met een paar andere vrijwilligers. Helaas kun je hier beter niet in zwemmen, omdat er nog steeds gevaar voor bilharzia is, zo’n vies wurpje dat je lichaam in kruipt bah! Hoe lekker het water er ook uitzag, ik heb liever geen beesten in mijn lichaam  .

Nu zit ik voor twee daagjes bij een ander project, Lwengo. Ik had veel goede verhalen over dit project gehoord en was sowieso ook heel benieuwd hoe het er bij andere projecten aan toe ging. De eerste dag dat ik hier aankwam hebben we maar een half dagje gewerkt. We gingen de ‘reading club’ doen. Geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen. Ja lezen, duh. Maar het bleek uiteindelijk dat we in het Engels moesten voorlezen aan kinderen. Dat is alles wat ik te horen kreeg. Toen werd er een boek in m’n handen gedouwd en zo’n 20 kinderen bij me gedumpt en LET’S GO! Ik werd er echt bloednerveus van. Is er niemand die mij vertelt wat ik precies moet doen? En waarom zouden ze naar mij luisteren? Ik stond er nu voor de eerste keer toch echt helemaal alleen voor. Wow, best eng zeg. Ik zette me schrap en ik ben begonnen aan het voorlezen van een verhaal over een bruiloft.

De kinderen deelden ongeveer één boek met zijn vijven. Volgens mij volgden ze het hele verhaal niet echt. Ik heb daarna omstebeurt een kind uitgekozen die vooraan de klas een paragraaf mocht voorlezen. Al gauw kwam ik erachter dat je hierbij niet de hele klas goed kon betrekken en dat de meesten uit hun neus zaten te vreten. Toen heb ik zelf lastige woorden uit de tekst uitgekozen en op het bord geschreven en de kinderen het op de goede manier laten uitspreken.

:)

Daarnaast probeerde ik ze ook woorden uit te leggen. Bijvoorbeeld het woord ‘wrapped’. Eerst vertelde ik dat je cadeautjes ‘wrapped’ zijn, maar zulke cadeaus kennen ze hier niet echt. Toen bedacht ik me dat ze hier ‘matoke’ maken, een soort bananenprutje. Dit maken ze door de bananen in bananenbladeren te doen. ‘Matoke is wrapped in banana leaves’ had ik er toen van gemaakt. Ik hoop echt dat ik ze toch iets heb geleerd door dit lesje! Misschien niet bizar veel, maar hopelijk wel net dat ene woordje ‘wrapped’ bijvoorbeeld! Uiteindelijk vond ik het super leuk om te doen, ondanks dat ik het zo eng vond  .

Vandaag was ook een leuke dag. Het eerste dagdeel hebben we geholpen in een health-clinic. Een wat oudere dame die ook bij Lwengo zit, heeft baby’s gewogen en ik heb samen met Simone, een leuke meid van 17, de administratie van de vaccinaties van de babietjes bijgehouden. Dit was echt super om te doen! Moeders kwamen met de kindjes binnen en leverden een formulier in. Simone en ik zorgden er dan voor dat bepaalde gegevens werden opgeschreven. De zuster gaf de kinderen dan vervolgens de vaccinatie en soms mochten Simone en ik zelf ook vitamine A geven! Dit deden we door heeeel professioneel een soort capsule met een naald te doorboren en de inhoud hiervan in het mondje van de baby te druppelen. Het was misschien niet heel lastig werk, maar wel super interessant en leuk om een keer gezien te hebben!

Ik heb weer een paar bijzondere dingen meegemaakt, die ik niet gauw zal vergeten. Ook heb ik even terzijde nog cassave en suikerriet gegeten, twee dingen die ze hier heel vaak eten. Dat suikerriet lijkt op een soort bamboestengel. Het heeft een hele harde schors, maar de Ugandesen rukken dat er zo af met hun tanden. Dan zit er daarbinnen een soort… spul waar je op moet kauwen en weer uitspugen. Er komt een soort heerlijke zoete sap uit, die eigenlijk precies naar rietsuiker smaakt (oh echt waar?).

;)

Tot dusver de meemaaksels van Leekie in Uganda. Mijn tijd in Uganda zit er over anderhalve week alweer op. Time flies! Dan ga ik naar Malawi. Ik ben zo benieuwd hoe ik de verschillen tussen deze twee landen zal ervaren! Ik hoop nog een blogje te gaan schrijven voor ik naar Malawi vertrek, maar misschien heb ik daar wel helemaal geen zin in joh. Hee, wel een beetje flexibel blijven he  .

Groetjes, Namiya!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *